Znaczenie tatuażu ze strzałą
Pierwsze, nieco przestarzałe znaczenie strzały to symbol wojowniczości. W dawnych czasach łuk i strzały pomagały ludziom wyżywić swoją społeczność. Dziś, jeśli strzała jest wybierana jako symbol polowania i wojny, to w sensie przenośnym. Strzała w tym przypadku oznacza wojnę o swoje interesy, prawdę, ideały.
Drugie znaczenie tatuażu ze strzałą jest związane z bogiem Kupidynem, który uderzał w ludzkie serca z miłością, tworząc w ten sposób pary. Tatuaż skrzyżowane strzałki oznacza związek dwojga ludzi, skrzyżowanie ich życia.
Inne znaczenie strzałki to kierunkowość, celowość, jasna postawa w życiu. Strzała jest jak symbol promienia słońca, który przynosi na ziemię światło i ciepło niezbędne do życia. W ten sam sposób człowiek, który wybrał swoją drogę i zrealizował swoje przeznaczenie, niesie pozytywny ładunek wszystkim wokół.
Tatuaż przedstawiający wiązkę strzał oznacza jedność. Stare przysłowie mówi, że jedną strzałę można łatwo złamać, natomiast wiele strzał jest mocnych i nie mogą nimi manipulować inni.
Mandorla
Jeden z symboli symbolizujących żeński, materialnie przejawiający się wszechświat, który rodzi wszelkie formy życia. Jest to bardzo stary znak Wielkiej Bogini Matki Devi, oznaczający również łono, macicę, kosmiczne narodziny, co bezpośrednio wskazuje na płodność, rodzenie dzieci, jest to jedna z form yoni (żeńskiego pochodzenia w tradycji wedyjskiej). Mandorla, tłumaczona jako "migdałek", graficznie wygląda jak przestrzeń łącząca dwa przecinające się okręgi, symbolizujące narodziny życia. W centrum mandorli znajduje się punkt lub inny obraz oznaczający nasienie życia, męskość. W buddyzmie i chrześcijaństwie postać Buddy lub Chrystusa umieszcza się w mandorli: wokół nich jest ona jak szczególna forma aureoli, promieniująca, oznaczająca zjednoczenie tego, co duchowe, z tym, co materialne. Kiedy to, co duchowe, duch życia, impregnuje to, co materialne - yoni. Mandorla roztacza blask boskiej chwały, uduchawia i urzeczywistnia niezliczone formy życia. Ten znak, jako talizman, nie jest zły dla kobiet w ciąży i nowożeńców, zapewnia pomyślne urodzenie dziecka.
Popularne miejsca na strzałkę do tatuażu
Tatuaż strzałki na ramieniu
Najczęstszym miejscem wykonywania tatuażu ze strzałą jest ramię. Wzór może być umieszczony na ramieniu lub przedramieniu. Mały wzór w kształcie skrzyżowanych strzałek dobrze układa się na nadgarstku.
Tatuaż w kształcie strzałki na nodze
Ulubionym miejscem na tatuaże wśród dziewcząt jest udo. Smukła strzała, ozdobiona kwiatami, podkreśla piękno łuków. Mężczyźni najczęściej mają tatuaże strzał na goleniach.
Tatuaż strzałki dla facetów
Wielu mężczyznom strzała kojarzy się z walką lub polowaniem, dlatego tatuaż ma szczególne znaczenie dla mężczyzn. Symbol ten jest dla nich oznaką samokontroli, spokoju, celności, zwinności i innych cech kojarzonych z myśliwymi i wojownikami. Członkowie płci męskiej noszą czarne lub ciemnoniebieskie tatuaże.
Zazwyczaj mają geometryczne lub symetryczne wzory na nadgarstkach, ramionach lub łydkach. Mężczyźni wolą zakładać na ciało strzałę bez skomplikowanych elementów, ale mogą uzupełnić ją łukiem lub pokonaną bestią. Można też znaleźć orła trzymającego strzałę w dziobie lub szpony na ciałach chłopaków.
Nawet jeśli jest to tatuaż z pojedynczą strzałą, warto wziąć pod uwagę, że jej kierunek ma swoje specjalne znaczenie:
- Północ - wiedza i doświadczenie;
- Południe - czystość;
- Wschód - dalekowzroczność;
- Zachód - przewidywanie lub intuicja.
W przeszłości mężczyźni używali strzał i łuków do zdobywania pożywienia i odzyskiwania ziemi, dlatego wielu nosicieli tego tatuażu kojarzy się z żywicielem rodziny i panem. Charakteryzują się twardością i zimną krwią, umiejętnością dążenia do celu i zwycięstwa..
Tatuaż strzałka dla mężczyzn
W przeszłości wszelkie atrybuty wojskowe i łowieckie uważano za symbole wyłącznie męskie. Z czasem jednak tatuaż ze strzałą zaczął oznaczać nie tyle zaangażowanie w sprawy wojskowe, co poczucie celu i bystrość umysłu. Te cechy są bliskie wielu mężczyznom, dlatego tatuaż ze strzałą jest często tematem tatuażu męskiego.
Strzała jest jak promień słońca. Z tego zrodziła się najdawniejsza opowieść mitologiczna:.
W ten sposób narodziła się starożytna opowieść mitologiczna: błyszczący bohater uderza strzałą (rzutką, włócznią) w ciemnego węża. W ten sposób światło słoneczne przebija się przez chmury, rozpraszając ciemności na ziemi.
W ten sposób Niebo zstępuje na ziemię w ciele światła.
Bardzo interesujący opis strzały jako przedmiotu kultu lub narzędzia magii znajdujemy w Iamvlich. W swojej książce "Życie Pitagorasa" poświadcza, że wędrowny filozof Abarid Scythus przekazał słynnemu Pitagorasowi z Samos (VI w. p.n.e.) tajemniczą strzałę, która została w tym celu przywieziona z odległego wybrzeża Zatoki Weneckiej (obecnie Morze Bałtyckie).
Jakiego rodzaju była to strzała?
Nauka historyczna wie, że Scytowie (tj. starożytni Rosjanie) byli pierwszymi ludźmi, którzy nauczyli się odlewać miedziane groty strzał. (Dla porównania: plemiona zachodnioeuropejskie nawet przed XIII wiekiem nie uważały głowy kościotrupa za anachronizm). Ale wędrowiec nie przybył oczywiście do Pitagorasa, aby pochwalić się osiągnięciami swojego ludu w dziedzinie rzemiosła.
Według Jakuba strzała przyniesiona przez Abarida posiadała nadprzyrodzoną moc. Biorąc go do ręki lub siodła, wtajemniczony mógł pokonywać takie przeszkody, jak rozległe przestrzenie wodne czy grzbiety górskie.
U współczesnego czytelnika takie sprawozdanie wywoła oczywiście jedynie uśmiech. Sceptycyzm wynika jednak z powierzchowności osądu. Mędrcy starożytności często posługiwali się symbolami. Szef syryjskiego zakonu neoplatoników, Jamvlichus, oczywiście znał ten język.
Strzała symbolizowała znak najwyższego wtajemniczenia w rosyjską tradycję północną. O tej starożytnej Tradycji szczegółowo piszemy w książce "Mit planetarny" (M.: Alva First, 2008). Stopień oznaczony strzałką nazywano Tietai lub Wędrowcem. W piśmie oznaczono ją świętą runą Tiu: b - "strzała". (Nazwa tej runy jest echem brzmienia takich rosyjskich słów jak "tetivi" i "tula"[1]).
Wręczenie strzały przez Abarida symbolizowało inicjację Pitagorasa w szeregi Wędrowców. Taki stopień oznacza posiadanie niektórych z tych mocy, które ludzie zwykle przypisują bogom. Gdy nastąpiła inicjacja, uczniowie Pitagorasa zaczęli zwracać się do niego nie inaczej, jak tylko Apollo z Hiperborei.
Wędrowny mędrzec, który pozostał w historii jako Abaryd i Scyt (tak nazwali go Platon i Hymeriusz w swoich Eklogach, a także Heraklit z Pontu), był przedstawicielem starożytnej północnorosyjskiej społeczności zhretusów. Był on, jak to wówczas nazywano, jej królem-kapłanem. Z tego powodu Grecy nadali mu przydomek Abarid (zniekształcony Obodryt), ponieważ należał do rodu Bodrytów (Obodrytów).
Z tego samego rodu wywodzi się, prawie półtora tysiąclecia później, "wiking" Rurik[2]. On, jako jego wnuk i jedyny prawowity dziedzic (pozostali zginęli w walce), zostanie powołany na tron przez Gostomysła w roku 862. I w ten sposób nadaje Rusinom, Krywiczom, Słoweńcom, Czudom, Wezom i innym plemionom Związku Północnego zaszczytny przydomek Mądrych.
"Kroniki bertaińskie informują, że Ruryk był chrześcijaninem i na chrzcie świętym otrzymał imię Jerzy[3]. Dlatego, honorując wiarę chrześcijańską i ziemię rosyjską, wstąpił na tron ostatniego dnia 21 września, czyli w Boże Narodzenie Dziewicy, patronki Rosji. Towarzysz Ruryka, Askold, został pierwszym "oficjalnym" (pół wieku przed Włodzimierzem Świętym) chrzcicielem Rusi Kijowskiej.
Duchową pozycję Ruryka można wytłumaczyć jego przynależnością do klanu Bodriches. Magowie z tego ostatniego kraju zachowali czystą tradycję północną, która od niepamiętnych czasów przepowiadała przyjście wcielonego Syna Bożego. Wierność tej tradycji znajdowała odzwierciedlenie w heraldyce wyższej arystokracji. Herb Rurykowiczów nie przypomina sokoła ani trójzębu spadającego na swoją ofiarę, lecz grot strzały
. Jest on skierowany ku dołowi i wyznacza drogę promieni słonecznych - zejście z nieba na ziemię.
Groty strzał z epoki brązu (Muzeum Słobody na Ukrainie, obwód charkowski)
Podobieństwo do grotu strzały jest szczególnie widoczne na herbie tak wielbionego Rurykowicza, jak Światosław Horobry, który w 965 r. rozgromił judaistyczną niewolnicę Chazarię.
Pieczęć Światosława Horobrego
Tuż nad herbem na tej pieczęci widnieje krzyż chrześcijański. Tymczasem we współczesnej literaturze naukowej (i duchownej) Światosław jest powszechnie przedstawiany jako wściekły poganin.
Oczywiście, Światosław (podobnie jak rówieśnicy Konstantyna Wielkiego) nie tylko nie przeszkadzał w oddawaniu czci bogom, ale osobiście ich czcił. Nie oznacza to jednak wcale, że Światosław odrzucił Boga Trójjedynego Najwyższego. Tutaj ksiądz Wiktor Kuzniecow mówi o Rurykowiczu: "Wielki Książę Światosław, nawet jeśli przyjąć, że pomysł, że nie został ochrzczony ... niemniej jednak dokonał wielu czynów jako chrześcijanin w istocie. Możemy z całą pewnością stwierdzić, że wojna, którą prowadził z Chazarami, miała nie tylko wymiar patriotyczny, ale także religijny, ponieważ była prowadzona przeciwko antychrześcijanom - Chazarom (...) i stanowiła cios dla judaizmu talmudycznego. Można też powiedzieć, że wielki książę Światosław (...) był przez swoje działania prekursorem czcigodnych Giennadija Nowogrodzkiego i Józefa Wołockiego, którzy w XV-XVI w. przeciwstawili się w Rosji zarazie - herezji judaizmu" [4].
W ten sposób również Rosjanie zapamiętali Światosława - prawosławnego rycerza-krzyżowca. Nawet na koszulkach obok jego wizerunków można zobaczyć nie tylko stylizowany grot strzały, ale także krzyż. (Nawiasem mówiąc, pod sztandarem Światosława walczyło trzystu prawosławnych rycerzy, dowodzonych przez młodszego brata Światosława Uleba[5]).
Wróćmy jednak do strzały, którą Abaridus podarował Pitagorasowi pół tysiąclecia przed narodzeniem Chrystusa. Jak już powiedzieliśmy, był to symbol dedykacyjny, i to symbol najwyższy. Obiekt materialny, który został wybrany jako taki, nie jest przypadkowy. Jest to jakby ucieleśnienie idei, tej mądrości, w której dokonuje się inicjacja. Jakie święte przesłanie symbolizowała strzała?
Nienaruszalną zasadą misteriów jest to, że ich święte przedmioty nie mają tylko jednego znaczenia, ale wiele poziomów znaczeniowych.
Poziom oczywistości, powierzchowności: jeśli wkrótce inicjacja w Wędrowca, symbolem jest strzała - wędrowiec doskonały. Sięga swobodnie "z punktu A do punktu B" praktycznie po linii prostej, a raczej po łuku pochyłym. Nie ma prawie żadnych przeszkód, które mogłyby zakłócić podróż.
Ale jest jeszcze głębszy poziom. Jest to duchowa pielgrzymka, poszukiwanie Wolnej Woli. Strzała ma swobodę lotu, ale osiąga ją tylko dlatego, że jej cel jest posłuszny woli tego, kto ją posłał. Ale ten nadawca jest godny panowania tylko dlatego, że jego wola pokrywa się z nakazami Nieba, którym jest posłuszny. Książęta z rosyjskiej bajki potulnie biorą za żonę tę, w pobliżu której upadnie wystrzelona przez nich strzała. Wolności nie osiąga się ani przez bunt, ani przez odrzucenie za cenę służalczego posłuszeństwa. Wolność osiąga się tylko przez swobodne i nieograniczone zaufanie we wszystkim Stwórcy, tak jak małe dzieci bez przymusu, siłą i radością wypełniają wolę swoich rodziców. Synarchia, to znaczy symfonia boskich woli na różnych poziomach, przenika wszechświat jak promień Najwyższego Światła lub niebiańska Strzała.
Symbol ten ma jednak głębszy wymiar. Strzała Tajemnic Hiperborejskich oznaczała Proroctwo. Prawdopodobnie najstarszy na ziemi. Przeszywa historię jak strzała lecąca przez czas. Od czasów legendarnej Arctidy do dnia jej spełnienia. Więcej na ten temat można przeczytać w naszych książkach: "Hiperborejska wiara Rosjan" (Moskwa: Fair-Press, 1999) i "Ewangeliczna wiara Rosjan" (Moskwa: Fair-Press, 1999). Magowie ze Wschodu
Essence of the Russians" (M: Alva First 2009).
Jest to zapowiedź idealnego podróżnika. O Synu Bożym, Dazhdbogu, który zstąpił na ziemię w wyniku poczęcia nie według ciała i powróci nie pozostawiając żadnego ciała (tzn. pokonawszy śmierć) - Dom. Podanie strzały oznaczało nie tylko wiadomość o przyjściu Doskonałego Wędrowca, ale także o Imieniu, które miał nosić na ziemi. Zostanie to szczegółowo omówione poniżej.
Możliwe, że podczas prezentacji strzały Pitagorasowi połączenie słów zostało usłyszane po raz pierwszy na ziemi. Greckie "christos" oznacza "wielki wtajemniczony". "Isa" oznacza w języku protoplastów "strzałę", o czym będzie mowa poniżej. Esu Chrystus jest w ten sposób Konsekrowanym Strzały, a wielka litera oznacza największego ze wszystkich takich konsekrowanych, jacy kiedykolwiek byli, są i będą.
Jak zauważyliśmy powyżej, grot strzały przedstawiony na pieczęci Światosława Dobrego jest stylizowany. Przedstawia ją starożytna runa Dażdbog obrócona o 180°: (w systemie współczesnego pisma rosyjskiego. (W systemie współczesnego pisma rosyjskiego, zwanego "cyrylicą"[6], stała się ona literą "D") Strzałka skierowana w dół symbolizowała znak Peruna. Ma więc rację Iwanczenko, gdy mówi, że "dwujęzyczność" Światosława Chorobnego jest znakiem Peruna i Dażdbogu jednocześnie. [7] Łatwo zauważyć, że tak zwany "Trójząb" Włodzimierza Światosławicza to w rzeczywistości odwrócony znak "D" i strzałka. Runa Dazhdbog, strzała i krzyż zostały ostatecznie połączone w Trójząb tylko na srebrenikach Jarosława Mądrego).
Proroctwo o przyjściu wcielonego Syna Bożego, który miał się narodzić z dziewicy, było po "Scytach" powtarzane przez wtajemniczonych prawie wszystkich narodów. (Jedną z najstarszych i najdokładniejszych jej reprodukcji jest hinduska Bhavishya Purana.
Tytuł tego traktatu tłumaczy się jako "Słowa kluczowe tego, co ma się wydarzyć". Została napisana przez mędrca Wjasadewę co najmniej trzy tysiąclecia przed narodzinami Chrystusa. Brzmi on: Syn Boży (Isa Putra) przyjdzie z dziewicy, która począwszy Go i porodziwszy, pozostanie dziewicą (Ku-Mari Garbha Sambhava). Ma to nastąpić w odległej krainie. Bezbożni mieszkańcy tej ziemi wydadzą Syna Bożego na bolesną i straszną egzekucję. Ale On zmartwychwstanie.
Słowo "strzała" w sanskrycie, języku, w którym napisana jest Bhavishya Purana, brzmi jak "isu". Novikov-Novgorodsky twierdzi w swojej książce[8], że imię naszego Pana JEZUS może pochodzić od sanskryckiej strzały.
Bardzo ciekawy pomysł, który zasługuje na szczególną uwagę. Zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę, że sanskryt jest niczym innym jak pochodną dialektu północnorosyjskiego. Kiedy słynny sanskrytolog Durga Prasad Shastri, podróżujący w drugiej połowie ubiegłego wieku po północnych rubieżach Rosji, ku swojemu zaskoczeniu odkrył, że w rozmowach z miejscową ludnością nie potrzebował tłumacza.
!
Durga zidentyfikowała północnorosyjski dialekt, którym posługują się mieszkańcy odległych wiosek, jako starożytna forma sanskrytu.
. W 1964 r. na konferencji w Gazibadzie wygłosił sensacyjną prezentację na ten temat. A jednak uważa się, że sanskryt jest najstarszym znanym językiem ludzkości.
Jakie wyjaśnienie można podać na fakt odkryty przez sanskrytologa? Runy z Księgi Welecji są ucieleśnieniem legendy o wyprawie do starożytnej Rusi Hindustańskiej, dokonanej około ósmego tysiąclecia p.n.e. Ich przywódcą był książę Jaruna. I to on był założycielem w Indiach dynastii Pandawów, czyli białoskórych, która do dziś uchodzi za najstarszą tamtejszą arystokrację.
Czy imię, które ludy Palestyny przyjęły jako "Jezus", mogło pochodzić od sanskryckiego (a raczej proto-sanskryckiego, czyli staroruskiego) "Isu"?
W Ewangelii św. Łukasza czytamy: "Anioł rzekł do Niej: 'Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga; oto poczniesz w łonie matki i porodzisz Syna, i nazwiesz Go imieniem Jezus'". Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego (...), a Jego królestwo nie będzie miało końca" (Łk 1, 28-33).
Czy Łukasz mógł rzeczywiście powiedzieć: "i nazwiesz Jego imię Iza"? A potem, w wyniku licznych przeróbek, reinterpretacji i tłumaczeń zamienił się w "Jezusa"?
Łukasz jest jedynym z czterech kanonicznych Ewangelistów, który mówi o Zwiastowaniu. Tradycja Kościoła mówi nam, że ten ewangelista był "z pogan" i zanim przyszedł do Chrystusa, posiadał "mądrość Magów": leczył choroby ziołami, grał na psałterzu i flecie, potrafił malować farbami na deskach. Łukasz był pierwszym chrześcijańskim malarzem ikon. Namalował wizerunek Matki Bożej Włodzimierskiej, którą widział za swego ziemskiego życia i odcisnął Jej twarz - jak podaje tradycja Kościoła - na tym samym blacie, przy którym jadła Święta Rodzina.
Łukasz to imię "scytyjskie". Pełna forma jego imienia to Lukoslav. A jego interpretacja jest następująca: chwalebne przez strzelanie z łuku. (Ta sztuka walki była uważana przez kshatriyów i braminów w Indiach za "królewską", a odniesienie do niej często służyło jako alegoria inicjacji). Tradycja kościelna zachowała informacje o innym Lucjuszu, który był współczesny Ewangeliście i "mężem apostołów". "Kazanie na Górze mówi: Łukasz, Sylas i Phirs, którzy zostali ochrzczeni przez apostoła Andrzeja, przeszli z nim przez ziemie "Scytów, Skotów i Słoweńców", "wszędzie udzielając chrztu i stawiając na miejscach krzyże z kamienia".
Przez anioła zwiastowania, co przyznaje Łukasz, rozumie się Gabriela. Z reguły jest on przedstawiany jako ukazujący się Dziewicy w promieniu słońca. Wedyjska tradycja ortodoksyjna widzi w tym świetlistym archaniołach boga ognia Semargla, patrona gwiazdozbioru Strzelca (Kitovras). Starożytne legendy prorocze przedstawiają Semargla jako posłańca wysłanego do Dziewicy przez Svaroga z Nieba, który miał przepowiedzieć narodziny Dazhdboga.
Mit "scytyjski", czyli staroruski, mówi o poczęciu Dżahdboga niezgodnie z ciałem. W tym celu posługuje się symbolem Strzały Niebios. Uderza ona w kamień, przy którym stoi Dziewica. Na kamieniu pojawia się obraz. Na słowo Dziewicy skierowane do Svaroga, obraz ten staje się żywym ciałem. Dlatego kamień Dazhdboga uważany jest za belemnit, przypominający grot strzały, a jego symbolem jest strzała.
Wszystko to wskazuje na to, że Łukasz Ewangelista mógł napisać "Isa". Nie jest to jednak jeszcze dowodem na to, że rzeczywiście tak było.
Co może być dowodem na to, że Syn Boży w czasie swego ziemskiego życia naprawdę był nazywany "Izą", a dopiero w następnych wiekach imię to zostało przekształcone w rozpowszechnione w Palestynie imię "Jezus"? Takim dowodem byłyby fakty dotyczące oryginalnej nazwy zachowane w innym miejscu.
W tym sensie sposób, w jaki muzułmanie odnoszą się do Chrystusa jako "proroka Isa", nie jest nieciekawy. Ich wiara powstała pięć wieków po Jego ziemskim życiu. W tym czasie można było przypomnieć sobie prawdziwe imię Chrystusa. A imię Isa, jeśli znalazło się w Koranie, miało wszelkie szanse, by pozostać tam niezmienione. W końcu muzułmanie czczą Chrystusa jako jednego z proroków, a nie założyciela swojej wiary, więc złośliwi uczeni w Piśmie po prostu nie poświęciliby czasu na przekręcanie tego imienia.
Na to oni mogą powiedzieć: w Koranie widzimy tylko arabską wersję imienia "Jezus", które po hebrajsku zapisuje się jako "Jehoshua". To Arabowie błędnie przepisali ją z języka hebrajskiego. Dowodem na to, że "Jeszu" i "Jehoshua" są różnymi imionami, a nie wariantami tego samego imienia, może być tylko istnienie dokumentu, w którym są one wymienione właśnie jako różne imiona.
Dlaczego Arabowie mieliby przepisywać od Żydów, nie jest jasne. Nie będziemy jednak wchodzić w tę kwestię, lecz po prostu stwierdzimy fakt: istnieje dokument, w którym te dwa imiona są wymienione jako wyraźnie różne. Jest to judaistyczny traktat Sanhedryn, w którym napisano m.in: "Yehoshua ben Perahya, który odepchnął Yeshu ha-Notzri obiema rękami" (107b). Również w innym miejscu Sanhedrynu każdy rabin lub zwykły Żyd o imieniu Yeshua (Yehoshua) jest określany tylko w ten sposób i w żaden inny, podczas gdy Chrystus jest określany wyłącznie jako Isa (Yeshu). W związku z tym mamy do czynienia z dwiema różnymi nazwami.
To ostatnie jest tak nietypowe dla tekstów hebrajskich, że historycy zastanawiali się, skąd w ogóle się wzięło. Sugerowali też, że jest to jakiś obraźliwy przydomek wymyślony przez twórców Sanhedrynu wyłącznie dla Chrystusa (ale nie potrafili powiedzieć nic o znaczeniu tego przydomka).
Założenie to nie było jednak bezpodstawne. W końcu Sanhedryn zawiera wiele obraźliwych i oszczerczych opowieści o Chrystusie. Rabini pierwszych wieków bezwstydnie je wymyślali, aby wszelkimi możliwymi sposobami zrazić Żydów do chrześcijańskiego przepowiadania.
Ale w tym przypadku faryzeusze nie musieli nawet tego wymyślać. Przecież obce dla nich imię "Esu" nie mogło lepiej współgrać z określeniem ha-Notzri - czyli obcy, cudzoziemiec - które stale obok niego pisali.
O tym, że dla nich Chrystus był właśnie tym, czyli nie był Żydem, mówi także Ewangelia (J 8, 48). A gdyby któryś z Żydów próbował stanąć po Jego stronie, rabini natychmiast przypomnieliby mu, że pochodzi On z innego narodu i że "ten lud, nie znając prawa (żydowskiego), jest przeklęty" (J 7, 49). Z kolei prawo żydowskie nakazywało, aby nie patrzeć na cudzoziemca nie tylko jak na Boga, ale nawet jak na zwykłego człowieka (Pwt 7, 2-6).
Dopiero wiele wieków później, gdy chrześcijaństwo stało się nie tylko religią światową, ale także jedną z najbardziej wpływowych religii świata, żydowscy przywódcy w diasporze przyjęli dokładnie odwrotną tezę. Mianowicie, zaczęli przekonywać królów Europy: "wasz Bóg jest naszym krewnym". Być może było to pierwsze w historii masowe użycie broni informacyjnej (a raczej dezinformacyjnej). I wtedy, jak się wydaje, rabini zaczęli wymawiać "Yeshua ha-Notzri" zamiast "Isa ha-Notzri", chociaż to ostatnie było nonsensem.
Tak więc Syn Boży w czasie swego ziemskiego życia nosił imię Strzałka. Nie była ona znana Żydom, ale wiele mówiła Scytom, Hellenom i Rzymianom.
O symbolice dedykacyjnej szkoły scytyjskiej mówiliśmy powyżej.
Hellenowie postrzegali strzałę jako znak Apollina Hiperborejczyka, jako symbol Misteriów Elizejskich wywodzących się ze świątyni w Delfach, założonej w VII w. p.n.e. przez wędrownego filozofa Scytyjczyka Olenusa. [9]
Rzymianie rozumieli strzałę jako znak Mitry, którego cykl mitów był echem scytyjskich opowieści o Kolaksaju, czyli Dazbogu.
Samo imię Chrystusa służyło, jak widzimy, narodom do zrozumienia duchowych korzeni nauk głoszonych w jego kazaniach.
Czy istnieje jeszcze jakiś dowód na to, że Syn Boży nosił imię Strzałka podczas swojego ziemskiego życia? Tak, a co więcej, można ją znaleźć także w pismach tych, którzy Go nienawidzili.
Ten sam Sanhedryn i inne traktaty rabiniczne określają Chrystusa jako "ben Stada". Co oznacza ta nazwa? W żadnym z pism żydowskich nie ma czegoś takiego jak słowo "stado", chyba że odnosi się ono do Chrystusa. Nie ma na to żadnego sensownego wytłumaczenia. Niektórzy rabini jednak kpiąco zauważają, że chyba brzmienie tego imienia przypomina wymowę słów "zmieniła się" i stąd wyrażenie "ben Stada" oznacza "syn She has changed", czyli "owoc grzechu".
Pierwsi rabini uwielbiali rozpowszechniać tego rodzaju plotki. Dlatego w ich tekstach Chrystus nazywany jest także "ben Pardus", czyli "synem pantery". Podobno Maryja zdradziła Józefa z rzymskim centurionem, Scytą, który na swojej tarczy miał wymalowaną złotymi literami taką właśnie bestię. W rzeczywistości słynna złota pantera z tarcz scytyjskich to wizerunek rysia. Jest to zwierzę totemowe starożytnych Rusinów, ale ten mieszkaniec północnych lasów Palestyny oczywiście o tym nie wiedział i dlatego wziął jego wizerunek za panterę lub lamparta. Po prawie tysiącleciu przed naszą erą Chazarowie, którzy zostali pokonani przez Światosława, nadali mu przydomek Książę Pars, czyli Bars, ponieważ na tarczach jego żołnierzy widzieli wizerunek tego samego złotego rysia.
Co może oznaczać słowo "Stada"? Przypomina ono zniekształconą "stagidę" lub "sagittę", czyli "strzałę". Czy mogło dojść do takiego zniekształcenia łacińskiej sagity wśród ludów palestyńskich w czasach Chrystusa? Bardzo prawdopodobne. Przecież nawet do naszych czasów przetrwało słowo "stadia" (wywodzące się najwyraźniej od "stadka"), które pierwotnie oznaczało odległość strzały. Jest to miara długości stosowana przez większość ludów palestyńskich. Jego wartość wahała się od około 170 do 230 metrów, czyli odpowiednio do zasięgu łuków krajowych.
Tak więc "syn strzały" jest bezpośrednim cytatem z mitu scytyjskiego, w którym dla poczęcia Syna Bożego nie po ludzku wykorzystano symbol niebiańskiej strzały uderzającej w kamień w pobliżu miejsca, gdzie stała Dziewica.
Nie mogło być jednak tak, że zachowano dowody tylko "z przeciwieństwa" (w sensie przeciwników). Dlatego ważne jest pytanie: czy pierwsi chrześcijanie znali swojego Boga jako Strzałę?
Wczesnochrześcijański marmurowy grób w katakumbach Rzymu przedstawia Chrystusa trzymającego Niebiańską Strzałę, a obok niej scytyjską swastykę, symbol Słońca.
Sylwetka ryby i kotwicy są zazwyczaj uważane za symbole wczesnochrześcijańskie. Oba są jednak prawdopodobnie późniejszą stylizacją wcześniejszych znaków. W końcu sylwetka ryby niemal idealnie powtarza zarys rzymskiego grotu strzały. Kotwica" na obrazach pochodzących np. z katakumb Priscilli przypomina raczej naładowaną kuszę[10]. Obok znajduje się Drzewo Świata z trzema gałęziami, które jest klasycznym symbolem północnego wedyzmu.
Być może najbardziej wyrazistym przykładem dokładnego zachowania przez chrześcijaństwo prawosławne świętej symboliki starożytnej wedyjskiej Północy jest laska biskupia, a w szczególności laska patriarchalna. Miała ona dokładnie kształt strzały lub runy Tiu, symbolu najwyższego wtajemniczenia w Tradycję Północną, o czym była mowa na początku tej pracy. Tradycja kościelna mówi, że laska proboszcza wywodzi się z laski apostolskiej i dlatego musiała zachować swoją formę.
Na fresku w katedrze włodzimierskiej w Kijowie (V.M. Wasniecow, XIX w.), upamiętniającej chrzest królewicza Włodzimierza, wyraźnie widać wierzchołek laski patriarszej, której skrzydła rękojeści opadają pod kątem 45°, nadając jej charakterystyczny kształt strzały.
Takie laski wyszły z użycia w Bizancjum dopiero po zawarciu unii z katolicyzmem. W Rosji zniknęły one również znacznie później - po reformie Nikona (obecnie często nazywanej reformą nikonowską). herezja
). Skrzydła szpicy straciły swój dawny kształt strzały, jakby wygięte do góry i zamieniły się w dwa węże, głowami zwrócone do siebie.
Zachowano jednak pamiątkę, że pierwotnie laska biskupia miała kształt strzały: sulok
. Jest to specjalna tkanina - kawałek materiału - za pomocą którego kapłan chroni przed mrozem rękę, na której trzyma batutę, podczas zimowej procesji. Sama nazwa tkaniny, która kanonicznie nadal jest dołączona do pałeczki, świadczy o tym, że w dawnych czasach pałeczka była
w kształcie sulicy
Nazwa samej deski, która kanonicznie nadal jest przymocowana do pręta, wskazuje, że kiedyś było to sterno. w kształcie strzałki.
Staroobrzędowcy uparcie sprzeciwiali się "krzywej" lasce właśnie dlatego, że ta innowacja przerwała starożytną północną tradycję przekazywania strzały jako znaku najwyższego wtajemniczenia duchowego.
Mieli oni równie głęboki powód, aby sprzeciwić się dodaniu przez Nikona kolejnego "i" do imienia Syna Bożego. To sprawiło, że bardziej przypominało hebrajskie "Yeshua", którego On nigdy nie nosił, niż imię "Isa", czyli strzałę.
A więc to nie z powodu jakichś "drobnych różnic rytualnych" sprawiedliwy Awakum i jego towarzysze zostali zamęczeni w ogniu w 1682 roku. Starali się uchronić Rosję i całą ludzkość przed jednym z największych złudzeń w jej historii.
Starowiercy do dziś zachowują swoje zwyczaje, które sięgają czasów, gdy czcili strzałę jako święty symbol. Zgodnie z ich kanonami, na przykład, krzyż nad grobem musi być zawsze umieszczony "z pokrywą", tzn. z wierzchołkiem w kształcie strzały. Stanowi on nie tylko ochronę głównej części krzyża przed deszczem. W połączeniu z pionową linią tworzy on znak Tiu. Symbol bezpośredniego wzniesienia się duszy zmarłego do Ojca w niebie. To jest mijanie lub skracanie czasu "wznoszenia się w powietrze". Krzyż starowierców pojawia się więc jakby wpisany w strzałę.
Zwróćmy uwagę, że w starożytności strzałę rozumiano także jako symbol "prostolinijności", czyli prawości - braku jakiegokolwiek wykroczenia. Strzała rzucona z łuku musi być idealnie prosta, w przeciwnym razie celność i zasięg pozostawiałyby wiele do życzenia. Aby uzyskać idealną prostoliniowość, gałąź odcięta przy trzonie strzały była gotowana na parze i pozostawiona do wyschnięcia w wydrążonej kości. Jednak strzały wykonane w ten sposób po kilku latach ulegały deformacji. Przez dziesiątki lat tylko strzały przez dziesięciolecia tylko strzałki
. Powstały one przez sklejenie czterech drzazg drewna o różnych kierunkach włókien. Symbolicznie, idealna technika wykonywania strzał wymagała właśnie takiej liczby kijów. Jest to przecież liczba patyczków potrzebna do złożenia obrazu ośmioramiennego krzyża. I w tym sensie każda rosyjska strzała bojowa sama w sobie była znakiem prawosławnej wiary.
Jurij Mirołubow, któremu ludzkość w dużej mierze zawdzięcza znajomość tekstów Księgi Welecji, w książce "Rosja sakralna" opisuje pobożny zwyczaj, jaki w jego rodzinnych stronach mieli staroobrzędowcy. W okresie Wielkanocy i Wniebowstąpienia na bielonym suficie głównego pokoju domu malowano strzałę - znak Tiu - sadzą z kościelnej świecy. W tym przypadku była ona przypomnieniem o wszechobecności Boga, ochroną przed nadmiernym przywiązaniem do ziemskich trosk.
Czy z powyższego wynika, że chrześcijanie powinni teraz wymawiać "Isa" zamiast imienia "Jezus"? Nie, autor nie myśli o głoszeniu czegoś takiego. W końcu doprowadziłoby to tylko do kolejnej "kłótni o słowa". Nie jest tajemnicą, że nazwy "kształtują się historycznie", to znaczy, że ulegają przekształceniom w czasie. W miarę upływu wieków i tysiącleci język w ogóle się zmienia i lepiej jest mówić językiem współczesnych, a nie przodków, aby w ogóle można było zrozumieć, co chce się powiedzieć.
Ważne jest jednak, aby zrozumieć istotę tego zjawiska. Pamiętać o korzeniach. Pod wrażeniem nieuchronnie zmieniających się nazw i tytułów, nie zapominając o tym, jak i skąd się to wszystko właściwie wzięło.
Jest to szczególnie ważne w przypadku koncepcji duchowych. W przeciwnym razie istnieje ryzyko, że albo źle zrozumiemy własną wiarę, albo się na niej nadmiernie zawiedziemy.
Na przykład bardzo ważne jest, aby chrześcijanin miał pojęcie o prawdziwej - a nie formalnie przypisanej chrześcijaństwu - historii świętej. Chodzi o przedchrześcijańskie korzenie nauki Jezusa Chrystusa. Jest to szczególnie potrzebne współczesnemu rosyjskiemu prawosławnemu chrześcijaninowi.
Obecnie istnieją już książki zawierające informacje, które pozwalają przezwyciężyć największe złudzenie ludzkości w dziedzinie historii religii.
Ostatnio na język rosyjski została przetłumaczona książka "Chrystus nie był Żydem" autorstwa amerykańskiego konsula w Rosji Jacoba Connera (Moskwa: Prawosławne Wydawnictwo "Encyklopedia Cywilizacji Rosyjskiej", 2004).
O tym, co mówią napisy staroruskimi runami na obiektach sakralnych wedyzmu, a także wczesnego i staroobrzędowego chrześcijaństwa, opowiada książka profesora Walerija Czudinowa "Tajemne napisy na rosyjskich ikonach" (Moskwa: Ałłajew-Pierawa, 2008).
Tytuł książki Michaiła Nowikowa-Nowgorodcewa "Wedyjski światopogląd protosłowian - podstawa prawdziwej rosyjskiej państwowości i geopolityki" (Sankt Petersburg: Wydawnictwo Związku Potomków Szlachty Rosyjskiej imienia Tsesarewicza Aleksego Nikołajewa) mówi sam za siebie. Tsesarewicz Aleksiej, 2007).
I wreszcie wszystkie moje książki z serii "Palinodia, czyli koniec ułudy Chrystusa", wydane przez Alva First, służą temu samemu celowi.
Listopad 2008 r.
Spis treści
Tatuaż strzałkowy dla kobiet
Dziewczęta często wybierają efektowny wzór strzałek inspirowany stylem boho. Nie są to strzały wojenne, ale symbole boskich promieni słońca, jasności umysłu i transcendencji codziennego życia.
Imiona boga Indry
Aditi wykonywała tapasyę przez sto lat, zgodnie z obliczeniami bogów. Wtedy urodził się jej syn, który miał cztery ręce i świecił blaskiem milionów słońc. Miał wiele imion, między innymi: Indra, Shakra, Pakshasana, Maghava, Vidyuja, Marutwana, Akhandala, Vasuda, Vasudatta
"Padma Purana".
Indra ma wiele imion, epitetów opisujących jego podstawowe cechy. W szczególności:
Shakra - potężny, silny; Vajrapani, Vajrin - Władający wadżrą, noszący wadżrę; Mahendra - wielki Indra; Vesava - władca dobra; Meghavahana - usadowił się na chmurach; Maghava - obfite; Devapati - Pan devów; Devraj - król bogów; Devanam Indra - Pan trzydziestu trzech bogów; Vritrahan - pogromca Vritry; Balakhan - zwycięzca spod Bala; Sahasraksha - millennials; Purandara - niszczyciel warowni; Swargapati - pan Swarga; Jishnu - przywódca zastępów niebieskich; Purandara - niszczyciel (nieprzyjacielskich) miast; Thunderer - posiadacz strzały gromu; Parjanya - Deszcz, chmura z piorunami; Puruhuta - Nazywany przez wielu; Shata-kratu - Pan tysiąca ofiar; Tysiącooka małżonka Szacha; Amita-kratu - niezmierzone.
Również w Rigwedzie (I.100.12) jest on określany jako "mistrz tysiąca spisków, posiadający sto sztuczek", "posiadający sto podpór" (I.102.6) czy "niewzruszony jak góra, posiadający tysiąc umocnień" (I.52.2).
Broń Indry
W pismach wedyjskich można znaleźć wzmianki o różnych rodzajach broni, które towarzyszą Indrze w walce. Tak więc w Skanda Puranie znajdujemy następujące nazwy broni, których Indra używa w walkach z asurami: Twashtra, Agneya i Vaiavya; używane są również bronie posiadające mistyczne moce przemiany: broń Narasimhy i Garudy, broń Narayany.
...Szakra wyprodukował broń dla Twasztry. Gdy broń ta była schowana w łuku, leciały z niej iskry ognia, z których wyłaniały się tysiące mechanicznych stworzeń. W niebie trwała walka z tymi maszynami. Firmament nieba został pozbawiony swoich gwiazd. "..." Wszechświat wypełnił się strugami deszczu... Widząc, że broń Agneya została odparta, Indra uruchomił niezrównaną broń Vaiavya i dzięki jego mocy chmury zostały rozproszone, niebo rozjaśniło się i stało się jak płatki niebieskiego lotosu. "..." Szakra, uderzając (wrogów) w bitwie, uwolnił broń Garudy. Następnie wyłoniły się z niego tysiące Garudów. "..." O Panie, pamiętaj o broni należącej do Narayany, posiadacza wielkiej czystości umysłu. Słysząc to, uwolnił aster Narayany
"Skanda Purana", rozdział 21
Użyciu niektórych broni towarzyszą mantry, takie jak:
Zabójca Vritry uwolnił nieodpartą broń Narasimhy. Tysiące lwów podążyło za nim dzięki mocy mantry. Miały pazury jak piły. "..." Następnie wziął do ręki strzałę z ostro zakończonym czubkiem, która jest czczona w czasie bitwy i niszczy wrogów. Mądry Indra umieścił ją w swoim niewidzialnym łuku i uwolnił ją za pomocą mantry Aghora. Naciągnął cięciwę łuku, którego promienie były niezawodne, aż do ucha i szybko dostarczył go zabitemu wrogowi. "..." Wtedy strzała o ostro zaostrzonym końcu, wystrzelona w miarę postępu walki z łuku Purandary z mantrą, niczym słońce w południe przeszyła ciało asura Dżamby.
"Skanda Purana, rozdział 21
Mahabharata wspomina o najsilniejszej broni, zwanej płomieniem Indry: "majestatyczne i wybuchające języki ognia", "szybko przeszywające przestrzeń wypełnioną błyskawicami", "jasny płomień oświetlający wszystko wokół". W bitwie używano także rzutki Vasavy, gromowej strzały Indry, ośmiokątnej strzały bogatej w diamenty, klejnoty i perły, bardzo czczonej maczugi.
Indradhanus, łuk Indry, reprezentujący tęczę, zdobiący firmament mieniący się siedmioma kolorami.
W Mahabharacie znajdujemy również opis innej potężnej broni, przywoływanej przez mantry i uruchamianej siłą woli:
Wtedy Arjuna wystrzelił w niego siedemnaście płonących zaciekle, niepowstrzymanych, groźnych, niczym płomienie Indry lub aszani (strzały). Dzięki ogromnemu wysiłkowi woli Karna opanował się i sprawił, że pojawiła się "broń" Brahmy. Następnie Arjuna przywołał "broń Indry" za pomocą zaklęć. Zdobywca bogactw wylał deszcz strzał niczym Purandara, po tym jak zmantrował Gandhivę, jego cięciwę łuku i strzały. Te pełne gniewnego zapału, potężne strzały, lecące z rydwanu Parthy (niewidoczne w locie), stały się widoczne dopiero przy rydwanie Karny.
"Mahabharata", księga VIII "Karnaparva", rozdział 66
"Ramajana opowiada o strzale Indry, która jest jak diament:
"Rawana, spoglądając z firmamentu w wielkim niepokoju, Zarówno bogowie, jak i demony spodziewali się wyniku bitwy... Jak twardy diament, lub gromka strzała Indry, Rawana wziął broń, ufając, że zabije Ramę... Ogień trysnął i przeraził oko i umysł Broń, lśniąca i twarda jak diament, Z trzema zębami miażdżyła wszelkie bariery I słysząc zdumionych, rycząc gwałtownie, ogłuszyła".
"Ramajana, Księga VI, część 102".
Strzała Indry
I z jego rąk Szakra dał mu swoją ulubioną broń, vajrę, której ciosów żaden człowiek nie jest w stanie wytrzymać.
"Mahabharata, Księga III Aranyakaparva, Rozdział 45
Vajra (sanskryt. - Sanskryckie słowa oznaczające "uderzenie pioruna" i "diament") to strzała Indry, dwugłowa maczuga o spiczastym zakończeniu, broń zaprojektowana do pokonania Vritry w walce. Jest to symbol jego władzy nad ciemnymi mocami i symbol wyzwolenia.
I wypuszczona, jak strzała gromu samego Indry, odznacza się wielką siłą, jakby napełniając całą ziemię donośnym rykiem, mieniąc się silnym blaskiem i straszliwym, budzącym respekt...
"Mahabharata", księga VII "Dronaparva", rozdział 103
Dosłownie można ją przetłumaczyć z sanskrytu jako "diamentowa pałeczka". Diament, który posiada cechy trwałości, reprezentuje twardość ducha, niezniszczalną istotę. Piorun symbolicznie oznacza również nieodpartą siłę. Vajra została wykonana przez Tvashtara, boskiego kowala, który stworzył broń bogów. Wykuł też dla Indry włócznię Amogha (w sanskrycie oznacza ona "niepowstrzymany"). Przez Wadżrę, Indra rozbija górę, kamienną jaskinię i uwalnia wody (krowy). Nazywany jest również Bhaudhara, Shata-bradhna ("o stu punktach"), Sahasra-parna ("o tysiącu liści"). Według hymnów Rigvedy, Indra używa łuku, z którego wypuszcza strzałę o stu końcach i tysiącu piór ("Rigveda", VIII.77. 6-7).
Szkice strzałek do tatuażu
Strzałkę lub kilka strzałek można narysować schematycznie, jako symbol. Taki tatuaż będzie miał znaczenie, ale nie będzie pełnił funkcji estetycznej. Większy rysunek strzały lub wiązki strzał w stylu akwarelowym będzie bardziej wyrazisty.
